γιωργος καλλεργης
—————
απόψε δεν θα σκεφτώ καμιά φαντασίωση,
όλες οι καθαρότητες ενός ήρωα
έχουν το αναμφισβήτητο στις απαραίτητες συμβάσεις
των οποίων ήκιστα
ένα μεθοριακό διήγημα.
Είμαι θνητός.
Φυλώ για τη μεγάλη λιτανεία
το μυστικό της φυσαρμόνικας,
συστρέφω τα χέρια και κραυγάζω την οδύνη
η μνήμη εκτείνεται δια μέσου της θάλασσας,
είμαι στη μέση του πουθενά
κι ακόμα με διαπερνούν φαινόμενα ποίησης.
Τα ονομάζω θεούς.
Είναι η χθεσινή μου ταπείνωση.
Έργα ανθρώπων,
μου είχαν απαγορέψει
την πρόσβαση στον πρόγονο.
Περασμένοι χρόνους τη χαρά
στης θλίψης συνοδών κομήτες
αδιάκοπη στιγμή σαν βάθος
κι εκστατικό minimum σαν γυμνό
-μια προσευχή ήρθε και την αφαίρεσα
ξεγύμνωσα την εσωτερική μου άρνηση
και την έκανα να λάμπει όπως της αρμόζει
την έκανα ευχή. Περιττά τα προσχώματα και τα προθέματα.
αφού με την πάροδο της θλίψης
το ποσό της ευτυχίας μας
είναι η γεωμετρική μας πόλις.
έτσι να κοιτάς τους Ελληνικούς μας θεούς στα ίσα.
είσαι περισσότερο γιατί είσαι θνητός
κι είσαι λιγότερο γιατί δεν είσαι θεός
αλλού πουθένα ισήγορη θρησκεία δεν θα βρείτε
πουθενά η νεύση δεν περιέχεται
σε τόσο φυσικό θρησκευτικό βάθος
όσο στη γλώσσα.Να κρατάς μνήμη.
