εξοργιστική αναπόληση

γιωργος καλλεργης

 

 

===============

Έχω βαρεθεί να βλέπω παπάδες κι όλο τους το συνάφι
να παραθέτουν όλο το έκτρωμα του Χριστού
τους έχω βαρεθεί
τους έχει σιχαθεί η καρδιά μου
να θεμελιώνουν την ενοχή στον κόσμο
να λένε πως η φύση είναι κακό πράμα
να ανθίζει ο καρπός ολότελα καυλωμένος
κι όλοι να κάνουν τα στραβά μάτια,
σα να μη συμβαίνει τίποτα,
σα να μην υπήρχε πουθενά το χαμόγελο,
η ορμή ως τάση για ζωή

να λένε πως πρέπει οι πιστοί να είναι σκύπτουντες,
αιώνια αμαρτωλοί, στο πυρ το εξώτερον κι άλλα τέτοια καταγέλαστα, να μη κοινωνεί ο άνθρωπος την απόλαυση, υποδεέστερος ο θνητός από την πληγή του σταυρωμένου. Τι επιχείρημα!

Ειλικρινά ακόμα απορώ πως τους ανέχεστε όλοι εσείς που λέτε πως είσαστε Έλληνες. Πολύ περισσότερο που λέτε πως είσαστε Ευρωπαίοι. Σε όλους σας μιλώ.

Στους Γάλλους, στους Γερμανούς στους Ιταλούς, ακόμα και στην ακαδημία του Νόμπελ..

Σα να μου φαίνεται ξεχάσατε για τα καλά τα όμορφα εκδύσια. ίσως θα κάνατε τα πάντα για να μην ξαπλώνατε κοντά σε Λεύκιππους τις νύχτες που νυμφεύεστε σε μια Λητώ, σε μια Φαιστό κάτω από τις ανάσες της γονιμότητας, άντρες στον Ερμή και γυναίκες στην Αφροδίτη,

κρατάτε στο δόγμα σας μονάχα τον παλιό καθαρμό για τα καθάρματα,

πετάτε τα μιάσματα στα σταυροδρόμια με την πλάτη γυρισμένη στη θεά

τ’αφήνετε δηλαδή όλα σε μιαν Εκάτη

χωρίς ούτε καν το όνομά της να προφέρετε

χωρίς ούτε καν το όνομά της ψυχής στα μάτια να ζεστάνετε.

Αχ μικροί ανόητοι άνθρωποι, ξεχάσατε.. θα περάσει το χειμερινό ηλιοστάσιο χωρίς να γιορτάσετε τον αήττητο ήλιο

αλοίμονο αν τα γενέθλια του Απόλλωνος περάσουν χωρίς ποτέ σου την ειρεσιώνη να στολίσεις με γιορτινές καλένδες ν’ακούσεις από τις λύρες και τις κιθάρες, κλώνους ελιάς να τυλίξεις με πολύχρωμους βάμβακες

και σιωπηλός μέσα σου να κοιτάξεις πόσο όμορφος και πόσο δυνατός μπορείς τον εαυτό σου να αισθανθεί μέσα τους..

================