μικρες αιωρικες συνθεσεις (αρ. 2)

γιωργος καλλεργης

Της Βασιλικης, της πιο ομορφης φοιτητριας της Ρουμανιας

---

οι μεγαλοι ερωτευμενοι λειτουργουν οπως οι συγγραφεις
κι οι δυο ρωτουν στο κενο: για ποιον υπαρχω εδω οταν γραφω?
θυμαμαι ακριβως την τελευταια φορα που με φιλησες.
πανω σε αυτην την ψευδαισθηση της αφηγησης κατοικει πλεον
η υψιστη επιδοση της γλωσσας.
μια μουσικη απο κιθαρες, κρουστα και αυλους απο μελιρρυτα πνευστα.
ιον εηκαν μελωδιες ως χυθηκαν σε ενα βαζο κομψο
που περιειχε καποιο ιδιαιτερο γλυκο απο καποιο μελιο μελλον
-αλλα αυτη ειναι η κυριαρχια πανω στον στοχασμο υποθετω.
η ψυχικη σου αντιληψη να δημιουργει την επινοια του αρωματος της.
να στρεφεις το προσωπο σου μεσα στη νοητη λειτουργια καποιου ακροατη.
καποιος που μπορει να σε ακουσει,
να ανασανει μεσα στην δικη σου ανασα,
καποιος που νιωθει το δροσερο υδωρ που κυλαει στα σπλαχνα σου,
που βλεπει τα ιδια ονειρα με εσενα
και βιωνει την ιδια αγωνια για το αυριο,

-αχ,ολες αυτες οι αγριες πανσεληνοι π’ αναστατωνουν τις παλιρροιες του κορμιου.
ποσο μα ποσο ποινικοποιησαν τις μοναχικες μας νυχτες.

α! ξερω πως αν ησουν εδω μαζι μου – θα ακουγες εκεινο το τραγουδι
που τραγουδιεται εκατονταδες αιωνες τωρα
στις πηγες των ποταμων, στους βυθους των θαλασσων,
και πανω στις κορυφες των βουνων που τ’ εχει πρωτομιλησει
ο εωθινος ψιθυρος εκεινου τ’αλητη ηλιου,
κι οτι που εγραψαν τα ολοχρυσα φιλια του, οκτω λεπτα ταξιδευοντας,
φως το σκαλισμενο στην ασημαντη πετρα,
περα απο τα κρυα διαστηματα,
στην γη χαρασσοντας πληγες,
πανω στις οποιες σημερα,
η ζωη πεφτει, κυλαει, και σμιγει χαμενη στα πελαγα,
αλμυρη και μεθυσμενη,
μετα τις τοσες της περιπετειες
π’αφεθηκε μονη να περιμενει,
στις εξαντλησεις και στις συγκινησεις
της φθορας