Monthly Archives: Νοέμβριος 2009

γιωργος καλλεργης ———– Oι μύγες ακολουθούν σταθερό ημερήσιο πρόγραμμα, ξυπνούν το πρωί, πλένονται, ντύνονται, στολίζονται κάνουν με επιμέλεια τις δουλειές σφουγγάρισμα, ψώνια, μαγείρεμα και τα λοιπά, παίρνουν μεσημεριανό υπνάκο και κατά το βραδάκι ψόφιες στην κούραση, του δίνουν και καταλαβαίνει … Συνέχεια →

VaVou Την οδό ωρά εχθές όπως το έζησε- αίσθημα γνώριμο χωρίς αιτία που δεικνύει το κάλεσμα, ένιωσε κι εκεί βρέθηκε εκεί πήγε εκεί λάτρεψε εκεί υψώθηκε εκεί μάτωσε,  προς την υδραυλική κλεψύδρα και προς τον βωμό των θεών που έφραξε … Συνέχεια →

VaVou μακρυά από ένα έμπιστο φως  και το θολό της λίκνισμα στον χορό όπως γιατρεύουν με μια λέξη τις διαπιστώσεις φωνή μέσα στο όνομα και ουρανός μέσα σε ένα ποτήρι ρυάκι δώρα εκεί που σβήνει η μαρμαρυγή του σεληνοφωτος και … Συνέχεια →

VaVou η παρα στη διάφανη ήλιου  ολόκληρη την αναμονή κορμιού νερά πρωινά στόματα από αύριο με φροντίδα . Η σήμερα απουσία της σαν το κυρτό φιλί μας ΑΛΛΑ είχα ένα πάθος ξέστρατο μέσα μου και το φύσηξα στο σωθικό σας … Συνέχεια →

Η ακόλουθη είναι μια πραγματική ερώτηση που δόθηκε πριν χρόνια στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο στο Tμήμα Xημικών Mηχανικών   Η απάντηση ήταν τόσο εμβριθής ώστε ο καθηγητής την τοιχοκόλλησε στον πίνακα ανακοινώσεων και έκτοτε έχει γίνει θρύλος…    Ερώτηση:  Η κόλαση … Συνέχεια →

VaVou βιώματα χωρίς παράπονα ή γκρίνια και δράσεις με μια από τα ίδια περιπλανήσεις και ριζώματα κι ό,τι αξίζει εκεί ΄ναι ποτέ δε χάνεται μπορεί να φεύγει αλλά δε χάνεται ποτέ

VaVou άμπρα κατάμπρα την ασπίδα τ’ ανδρώπου γρήγορα πρώτου Δελφού την ώρα δεν θέλω να οραματιστώ κι άλλη κατάρευση από Ντουμπάϊ για να δείξω την δύναμή μου έχω υπεισέλθει σε έναν εαυτό παράξενο κι αδύνατο να τον σιωπήσω  

VaVou ό,τι η αυστηρή ηθική σου  προστάζει τα υπόλοιπα που ονοματίζει κόλαση κει που παριστάνει τα ακατανόητα η αντίληψη  στο Νείκος της τρομαγμένη η καρδιά έπεσε στην παγίδα της αγιοσύνης  και οι δαίμονες φτερουγίζουν σαρκαστικά και σκανδαλίζουν λες και πως … Συνέχεια →

γιωργος καλλεργης ——————     τέσσερις τιμές που μ’ έμειναν πανάρχαιοι αποχαιρετισμοί μητέρας που φιλάει την ασπίδα το δόρυ και το σπαθί του γιού της όπως όταν ούτε εγώ κατάλαβα γιατί η δικιά μου μάνα  φιλούσε τα δικά μου όπλα … Συνέχεια →

VaVou η κόλαση είναι έννοια μηδαμινή για να μπορέσει να ρυθμίσει τη ζωή μου το ίδιο και η παράδεισος τι απ τα δύο έχει αξία στο παρκάρισμα ή πως θα επικροτήσουμε τον καλό σερβιτόρο με μιαν κακή πίστη αφετηρίες των ομολογιών … Συνέχεια →