στον Όθρυ και στον Όλυμπο (επικλήσεις ωραίων όρεων)-Ι

VaVou

ι) Όθρυς

παιδιά της Νύχτας Αιθέρα κι Ημέρα

Ύπνε γλυκιέ και Θάνατε λυτρωτή

Μοίρες και Νέμεση, Απάτη και Φως

και σεις παιδιά της Έριδος: Πόνε Λήθη Λιμέ και Μάχες,

Φόνοι Δυσνομίες και Όρκοι

από το περιδύνητο Χάος όλοι σας που ήλθατε

 από το πρώτο σμίξιμο της μεταξωκέντητης μάνας με το Έρεβος,

καρπούς που φέρανε στο διάβα τον Αιθέρα

Γη που τον έναστρο Ουρανό γέννησε

και Όρη που χαρούμενες τρέχουν πάνω τους οι Νύμφες

 ή το βαθύ πέλαγος, τον Πόντο

ή και τιτάνες, ω ναι σεις τιτάνες, παιδιά του Ουρανού και της Γης,

Ωκεανέ κι Ιάπετε και Κοίε και Κρείε και Υπερίωνα και Κρόνε

και Θεία και Ρέα και Μνημοσύνη

και Θέτιδα και Φοίβη και Τηθύ

κι ακόμα εσύ κύκλωπα Στερόπη Βρόντη και Άργη,

της αστραπής της βροντής και της λάμψης κραταιοί

και σεις γιγαντόσωμοι Εκατόγχειρες

και σεις παράτολμα πλαγιάσματα της Γης με του Πόντου

που γεννήσατε τον Θαύμα τον Ευρυβία και τον Φόρκυ

την Κητώ και τον θαλάσσιο γέροντα Νηρέα

τον Θαύμα που πλάγιασε με την κόρη τ’Ωκεανού Ηλέκτρα κι έφερε στο διάβα την φτερωτή Ίριδα που γοργή σαν τον άνεμο μεταφέρει κι άλλα θεία νέα χαρμόσυνα

τις Άρπυιες την Αελλώ τη Θύελλα και την Ωκυπέτη  

τους αρπακτικούς δαίμονες τ’ανέμου και της θύελλας

π’οταν το βράδυ πέφτει

οι σκότιες φιγούρες στο σώμα της Νύχτας χορεύουν

ο Φόρκυς και η Κητώ τα υγρά ανακινούν με τερατώδη δύναμη

και οι γριές Γραίες τότε 

τις τρεις γοργόνες

τη Σθένω την Ευρυάλη και τη Μέδουσα στης Θάλασσας ρίχνουν

φάρους τη νοσταλγία

 για ερωτευμένους ακοίταχτους.

Ω εσεις, εσείς  φημισμένες κόρες Νηρηίδες οι πενήκοντα

εσείς ζευγάρωμα του Νηρέα και της Δωρίδας που οι θνητοί σας γνέφουν,

και συ πρώτε του της οδύνης Έρωτα-Έρωντα θεέ

π’απόγονο ποτέ κανένα δεν απόκτησες κι ούτε τότε ούτε ποτέ

ποτέ σου θ’ αποκτήσεις

ω και σεις  σεις θεοί των πρώτων του Χάους καημών τις γυρισμένες Ώρες

να που λοιπόν στο όρος Όθρυ, στίχους με στεναγμούς κι εγώ εξακοντίζω

 θεό κοινωνό τον κάνω

από θεό σε θεό

να κοινωνώ

θεού εις θεό

θεό εν θεώ

τον προσωποποιημένο ήχο

Γυναίκα την Ερωμένη και λάγνα και μέθη και μονοπάτι

 και σάρκα αγαπημένη και χάδι από διεγερμένο μέλι και στήθος και πλάτη και φουσκωμένα χείλη και τραγούδι από κραυγή

μέσα τους κοίταξα στερνά κι είδα πηγή τους φθόγγους της ζωής στης ζωής Ζωή ω ζωή(!)

στόματα που ζητούσαν

από τις γλώσσες τους να δεθούν και να κουρνιάξουν στο φίλιωμα των αιδοίων

τη βουνίσια στύση